Rozdział 3

Witam wszystkich! :) Pojawia się kolejny rozdział. Proszę o komentarze, pamiętajcie, to dzięki nim mamy wenę i piszemy. Dziękuję i zapraszam na 3 rozdział :)


Rozdział 3

               Następnego dnia rano Katsumi był w szkole dużo wcześniej niż to potrzebne. Podwoziła go limuzyna z szoferem, bo jego ojciec uparł się. Tylko w szkole nie miał ochroniarzy, co wynegocjował po długich i burzliwych kłótniach. Jego ojciec uważał, że jako syn premiera Japonii jest narażony na różnego rodzaju ataki. Szofer codziennie przywoził go do szkoły i odwoził z powrotem do domu. Na szczęście z kierowcą można łatwo się dogadać i bez problemów może wyjść gdzieś ze znajomymi. Ucieszył się, kiedy dostrzegł postać całą ubraną na czarno. Przyspieszył kroku i dogonił niższego chłopaka.

                - Yo! - zaczepił go, szczerząc się od ucha do ucha. Odpowiedziało mu milczenie wyraźnie sugerujące, że nie jest mile widziany, ale szatyn zupełnie się tym nie przejmował, mając gdzieś znanie chłopaka. Kontynuował więc, nie zrażając się niechęcią bruneta. - I jak podoba Ci się nasza szkoła? - zapytał, chcąc poklepać go po plecach. I to był błąd. Sawao nie lubił, gdy ktoś próbuje się z nim spoufalać złapał go za rękę i wykręcił mu ją.

                - Nie pozwalaj sobie na za wiele. - wysyczał mu do ucha i go puścił. Szatyn natychmiast odsunął się od niego o dwa kroki i podniósł dłonie w uległym geście.

                - Spokojnie, już cię nie dotknę. - obiecał. - Panie niedotykalski. - dodał złośliwym tonem.

                - A ty co? Dziecko z gimnazjum? - zadał pytanie retoryczne, na które Katsumi już miał opowiedzieć, jednak brunet mu nie pozwolił. - Widzę, że delikatne sugestie nic nie dają, więc powiem to wprost. Nie lubię Cię i chcę, żebyś się ode mnie odwalił. Czy tak ciężko zrozumieć, że nie chcę towarzystwa? I nie musisz mi odpowiadać.

                - Ojej. Będzie mi smutno i się obrażę. - odparł z psim wzrokiem syn premiera.

                - Jak mi przykro. Książątko nie otrzyma nowej zabawki, to takie smutne. Idź potnij się mydłem w płynie, albo skocz z dywanu a mnie zostaw w spokoju. - zironizował. Nienawidził bogatych paniczyków, którzy myśleli, że można mieć wszystko, a ludzie to zabawki, które zostawią, jak się znudzą. Nie był głupi. Widział jak szatyn był tutaj traktowany. Niby podobnie jak inni, ale jednak inaczej, jeszcze ta limuzyna i ludzie cały czas za nim podążający, choć sam szarooki  tego nie zauważał. Dodatkowo nazwisko miał takie samo jak premiera. Wystarczyło dodać dwa do dwóch i wszystko było jasne. Przyspieszył kroku i zostawił lekko uśmiechającego Katsumiego. Nie rozumiał tego księciunia.

                Sam "księciunio"  zadowolony z siebie stał i przyglądał się, jak brunet odchodzi. Zobaczył w końcu jakieś uczucia w jego oczach. Co z tego, że tylko irytację? Niedługo w czarnych tęczówkach będzie cała gama różnych emocji. Wiedział, że zachowuje się jak pięciolatek, ale inaczej nie potrafił zwrócić na siebie uwagę tego dziwaka. Nagle poczuł czyjąś rękę na swoim ramieniu. Odwrócił się i zauważył swoich kolegów.

                - A ty co tak patrzysz na ten korytarz, jakby zaraz miała się tam zmaterializować striptizerka? - padło pytanie.

                - Raczej chciałeś powiedzieć striptizer. - sprostował ze śmiechem kolegę.

                - A no tak. Zapomniałem, że masz nieco inne upodobania. - Katsumi nie krył się, że jest gejem, a inni to akceptowali ze względu na jego status społeczny.

                Tą rozmowę usłyszał Sawao, stojący na korytarzu tuż za rogiem.

                "Co z nim jest nie tak? Inni uczniowie doskonale zdają sobie sprawę, że jestem wykolejeńcem i rozmowa ze mną jest niepożądana. A on wręcz przeciwnie, klei się do mnie, na nic nie zważając. O co mu chodzi?" - i inne tego typu myśli dręczyły go przez kolejne parę godzin.

                W ogóle prawie nie słuchał nauczycieli. Nawet nie zdawał sobie sprawy, że już dawno żadna osoba nie zaprzątała tak jego myśli jak Shirai. W ogóle nie rozumiał typa. Jako syn premiera niczego mu nie brakowało. Znajomych miał na pęczki, więc czemu tak interesował się jego chudą niewiele wartą osobą. Czy ten idiota nie zdawał sobie sprawy, że on pociągnie go na dno jeśli zbliży się do niego za bardzo?! Pewnie chciał się z niego pośmiać i podrwić. Ale czy wtedy tak bardzo, by się starał? To było widać, że szatynowi zależy na znajomości z nim. Pozostawała jeszcze kwestia jego samego. Sawao oprócz irytacji, czuł też pewnego rodzaju ciepło, gdy tylko o nim myślał. Co go delikatnie przestraszyło, ponieważ obiecał sobie, że nikt więcej się do niego nie zbliży. Te rozważania przerwała mu nadlatująca zwinięta w kulkę karteczka. "Przepraszam za rano. Zachowałem się jak debil. Zdaję sobie sprawę z tego, że byłem irytujący. Czy wybaczysz mi?" - głosiła treść. Brunet natychmiast  wydarł kawałek kartki z zeszytu, po czym odpisał. Wiadomość zwinął w rulonik i niepostrzeżenie podrzucił ją na ławkę szatyna. Katsumi miał okazję z bliska podziwiać ładne pismo czarnookiego. Lekko ukośne, zgrabne litery w ogóle nie zdradzały, że wyszły spod ręki chłopaka. On sam raczej bazgrał, choć dawało radę go rozczytać. "Czego ode mnie chcesz? Mówiłem, odczep się i spadaj na bambus. Jeśli nie wiesz gdzie, to mogę Ci pomóc i wskażę drogę razem z kopniakiem!" Po chwili nadleciała odpowiedź. "Ja tylko chcę się zaprzyjaźnić". To zdanie sprawiło, że ciemnooki zdębiał. Tylko tyle? Nagle dotarło do niego, że nauczyciel coś do niego mówi, a właściwie do niego i księciunia (jak zaczął nazywać szatyna).

                - Czy mógłbym przerwać panom w wymienianiu miłosnej korespondencji? Proszę udać się do dyrektora. Panie Shirai, proszę nie być zdziwionym. A teraz wyjdźcie, bo przeszkadzacie. - ponaglił ich wychowawca. Lekko ociągając się wstali ze swoich miejsc i ruszyli w stronę gabinetu. Katsu był zdziwiony bo dotąd wszelkie jego wybryki uchodziły mu płazem. Po za tym nie dowierzał, że przez liścik od razu zostali wysłani do dyrektora. Zapukawszy do drzwi, weszli do pomieszczenia. Pierwszy odezwał się Sawao.

                - Dzień dobry. Zostaliśmy tutaj przysłani przez jedną głupią kartkę, którą ten mądrala... - tu wskazał na wyższego - rzucił mi na oczach wychowawcy.

                - Mój drogi język. Za takie zwracanie się do mnie będę zmuszony wezwać rodziców.

                - To może Pan równie dobrze wezwać pluton egzekucyjny. - odparł, na co szatyn parsknął śmiechem. Nie zdawał sobie sprawy jak bliskie prawdy były te słowa.

                - Dość. Wyjdź na korytarz. Wezwę Cię tu ponownie, ale już razem z rodzicem. - brunet prychnął i opuścił pomieszczenie. Dyrektor, gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, zwrócił się do szarookiego. - Katsumi, nie zadawaj się z tym chłopcem. Nic dobrego z tego nie wyniknie. Nie próbuj się do niego zbliżać. On jest zupełnie inny niż myślisz. - ostrzegł go mężczyzna, a następnie nie dając mu dojść do słowa, zakończył rozmowę. Po wyjściu Shiraiego zadzwonił do rodziców buntownika. Nikt jednak nie odebrał, toteż zostawił wiadomość na poczcie głosowej. Potem zmuszony był odesłać chłopaka na lekcje. Doskonale wiedział, że brunet wczoraj nie poszedł do klubu, a on musiał poinformować o tym rodziców bruneta, którzy byli jego przyjaciółmi. Zdawał sobie sprawę, że Sawao miał problem z narkotykami - właśnie za to wyrzucono z poprzedniej szkoły. A teraz obawiał się, że jakby nie było jego podopieczny, wcale nie zerwał z nałogiem.

                Sawao przeciągał moment powrotu do domu do ostatniej chwili. W końcu jednak w bibliotece, gdzie przyszedł po zakończeniu zajęć w klubach, pojawił się ochroniarz. Mężczyzna oznajmił mu, że musi już zamykać placówkę. Po powrocie w ciemnooki czekał na powrót rodziców niczym skazaniec na ścięcie. Pierwszy raz od roku sięgnął po papierosa, który mniej-więcej ukoił jego skołatane nerwy. Nawet rysowanie za bardzo go nie uspokoiło, a zawsze pomagało. Jak wyrzucili go ze szkoły to mama była tak wściekła, że trafił ze wstrząsem mózgu do szpitala.  Jedyne co go bawiło w tej sytuacji, to że  mama uderzyła go patelnią w głowę. Rozgrzaną. Na tą myśl skrzywił się. Pamiętał to okropne uczucie, kiedy obudził się w białej szpitalnej sali. Na szczęście tylko obecny dyrektor szkoły wiedział, dlaczego został wyrzucony z poprzedniej. Rodzice znali wersję z wagarowaniem. Ehh... Znowu miał ochotę pociąć się, ale ze względu na swój "zawód" po prostu nie mógł. Okaleczanie się oznaczało blizny, a one z kolei obniżenie jego wartości. A im więcej klienci płacili, tym więcej on miał pieniędzy na towar i nie tonął w długach jak co poniektórzy. Powinien też bardziej dbać o wagę, ale przez prochy i zdenerwowanie jadł bardzo mało. Aktualnie od dwóch dni nie miał nic w ustach, gdyż brakowało mu apetytu i czuł, że jakikolwiek posiłek zaraz zwróci.

                Nagle usłyszał głośny trzask wejściowych drzwi na dole. Gdy do jego uszu dotarły kroki na schodach, wiedział dokąd idzie matka.

                - Sawao! Dzwonił dyrektor, że znowu opuszczasz lekcje i jeszcze dzisiaj mu pyskowałeś. Chcesz, żeby z kolejnej szkoły Cię wyrzucili?! - i tak zaczęła się tyrada, która skończyła się dopiero pół godziny później. Kobieta wyszła z pokoju, zostawiając poturbowanego syna w środku. Brunet natychmiast po jej wyjściu sięgnął po działkę. Poczuł chwilowe sztuczne uczucie szczęścia rozluźniające napięte mięśnie ciała.