Rozdział 1

Rozdział 1

Witam wszystkich baardzo serdecznie. Błagam nie bijcie, ale zarówno ja jak i moja beta Wera dopiero zaczynamy. Chciałabym jej bardzo podziękować, że zgodziła się ze mną użerać jako moja beta. Mam nadzieję, że nasza współpraca trochę potrwa. A teraz, jak nie zanudziłam, zapraszam na rozdział ;)

                 O godzinie 7.15 mało kto jest w szkole, dlatego odgłos ciężkich kroków głośno niósł się po pustym korytarzu. Za chwilę rozległo się pukanie, a następnie skrzypnęły drzwi. Do gabinetu dyrektora liceum im. Shigeru wszedł młody chłopak. Dyrektor Yamada spojrzał na nowego podopiecznego. Wyglądał na 16 lat, na nogach miał glany, a w nie wpuszczone czarne, dopasowane jeansy. Na koszulce, której odcień zdawał się jeszcze ciemniejszy widniał napis; "Alone but alive" miał bluzę z kapturem, (ciekawe, jakiego koloru?;), ale z białymi elementami. Na ramię miał narzuconą czarną torbę z dużą ilością naszywek i przypinek. Blada twarz ucznia nie wyrażała nic, tak samo ciemne oczy delikatnie przysłonięte hebanowymi włosami. Wyglądały one naturalnie, więc najpewniej to prawdziwy kolor włosów chłopaka. Dało się również zauważyć pod nimi, że w brwi ma kolczyk. Potwierdziły się przypuszczenia dyrektora - ten chłopak przysporzy mu dużo kłopotów.

                - Yaromi Sawao? - padło pytanie.

                 - Tak - mimo, że widział już jego wyraz twarzy, całkiem wyprany z emocji głos chłopaka zaskoczył dyrektora.

                 -Możesz usiąść - brunet podszedł do biurka, przy którym stało krzesło, następnie na nim usiadł. Dyrektor dopiero teraz zauważył, że luźne ubrania tak właściwie to wiszą na młodzieńcu. Wcześniej nie dało się tego zauważyć ze względu na odległość. - Witam w mojej szkole - kontynuował. - Zostaniesz przydzielony do klasy sportowej 2-6 . Z dokumentacji z Twojej poprzedniej szkoły wynika, że dość dobrze radziłeś sobie z nauką, mam nadzieję, że tak pozostanie. Mundurki szkolne nosimy tylko w poniedziałki i święta. Masz już mundurek? - Sawao tylko kiwnął głową na znak, że ma. - To doskonale. To wszystko, wszelkie pytania kieruj do wychowawcy. Jak tylko przyjdzie to zaprowadzi Cię do klasy - kolejne kiwnięcie głową. - Poczekaj na niego pod pokojem nauczycielskim, Schodami na górę i w prawo, ostatnie drzwi po lewej - poinstruował.

                 - Dobrze, dziękuję - Sawao podniósł się i zbliżył do drzwi. - Do widzenia - i wszedł, nie czekając na odpowiedź dyrektora.

                Sawao rozejrzał się po korytarzu. W szkole było już zdecydowanie więcej uczniów, w końcu za 15 min miała zacząć się lekcja. Idąc powoli pod ścianą, pochylił głowę nad torbą, grzebiąc w niej w poszukiwaniu słuchawek. Gdy potrącił go jakiś szatyn, wrzeszczący do przyjaciół, żeby zaczekali na niego, nawet nie spojrzał w jego stronę. Usłyszał jedynie "Sorry!" rzucone w biegu. Sprawca chyba nie przejął się zbytnio. Yaromi westchnął i podniósł z podłogi telefon, który chwilę temu wytrącił mu z dłoni ten idiota. Sprawdził uszkodzenia, na szczęście nic się nie stało i złożył z powrotem. Podpiął słuchawki i wyszukał w bibliotece muzycznej piosenki, która od momentu wstania z łóżka chodziła mu po głowie. Włączył Dio "Why are they watching me" i ruszył dalej w stronę pokoju nauczycielskiego. Usiadł pod drzwiami i czekał na nowego wychowawcę. Siedział tak nucąc z zamkniętymi oczami, póki ktoś nie dotknął jego ramienia. Chłopak otworzył oczy i zobaczył przed sobą mężczyznę, około 30-letniego, wysokiego, w okularach i o dziwo prawie białych włosach. Mężczyzna uśmiechnął się ciepło do swojego nowego podopiecznego. W tym momencie rozległ się dzwonek ogłaszający rozpoczęcie pierwszej lekcji. Wszyscy uczniowie, którzy nie byli jeszcze w salach, w pośpiechu skierowali się do nich.

                - Chodź za mną. Zaprowadzę Cię do sali i przedstawię nowej klasie. - oznajmił Yaromiemu. Brunet posłusznie ruszył za nauczycielem. Ich sala znajdowała się na najwyższym piętrze i na końcu korytarza, więc chłopak pomyślał, że nie zgubi się jutro, szukając tego pomieszczenia. W środku klasa chyba nie zdążyła jeszcze zauważyć ich przybycia. - Siadajcie proszę, chciałbym przedstawić wam nowego kolegę, więc się uspokójcie. - Uciszał klasę. Gdy już wszyscy zajęli swoje miejsca, nauczyciel kontynuował. - Oto nasz nowy uczeń. Przeniósł się do naszej szkoły, jak tylko zakończył się pierwszy semestr. Może opowiesz coś nam o sobie? - wychowawca zwrócił się do bruneta.

                - Nazywam się Yaromi Sawao i tyle wam wystarczy. - Nie patrząc na reakcję zdziwionych kolegów i koleżanek z klasy oraz wychowawcy, skierował się do wolnej ławki na końcu klasy. Doskonale zdawał sobie sprawę, że nauczyciel może go za to ukarać, aczkolwiek nie sądził, żeby akurat dzisiaj to zrobił bo wydawał mu się dość miłym człowiekiem i na pewno nic by mu nie zrobił już pierwszego dnia. Okazało się, że doskonale do rozszyfrował. Pedagog zdawał sobie sprawę, że zachowanie jego ucznia może być spowodowane jakimś traumatycznymi przeżyciami, więc postanowił dowiedzieć się jaki jest powód jego zachowania oraz za wszelką cenę mu pomóc. Od zawsze chciał zostać nauczycielem, więc umiał dostrzec wiele rzeczy, na przykład, że Sawao to dobre i mądre dziecko.

                Yaromi czuł na sobie spojrzenia oniemiałych nowych znajomych, ale nie przejmował się tym i wyciągnął zeszyt z białymi kartkami i czarną okładką, by coś w nim rysować. W tym czasie nauczyciel zaczął omawiać sprawy organizacyjne i rozdawać plany zajęć na nowy semestr, czym przyciągnął uwagę większości uczniów. Właśnie, większości, ponieważ dwóch chłopców było zajętym czymś zgoła innym. Jeden rysował coś w zeszycie z białymi kartkami i czarną okładką, a drugi wbijał w niego uporczywie wzrok.

                Był to wysoki młodzieniec o włosach w odcieniu gorzkiej czekolady i szarych oczach, które w zależności od emocji zmieniały swój odcień. W tej chwili przypominały burzowe niebo. Szatyn od razu zainteresował się Sawao. Wydawał mu się zupełnie inny niż reszta klasy. Po za tym jego uwagę zwróciła uroda bruneta. Alabastrowa cera, czarne jak smoła włosy, a przede wszystkim oczy. Piękne, czarne, nieprzebyte. Niestety jakieś bez życia oczy. Brązowowłosy postawił sobie za punkt honoru ożywić te oczy, ujrzeć w nich emocje. Tak zamyślony nie zauważył, że nauczyciel już od jakiegoś czasu próbuje zwrócić na siebie jego uwagę.

                - Czy Shirai Katsumi raczyłby jednak wrócić do rzeczywistości i podszedł do mnie w swojej łaskawości po plan zajęć? - zapytał mężczyzna. Lekko zarumieniony ze wstydu Katsumi podszedł do nauczyciela i odebrał od niego kartkę.

                Po rozdaniu wszystkim planu zajęć, niektórzy mieli pozapisywać na rozdanych wcześniej kartkach do różnego rodzaju klubów. Sawao oprócz plastycznego wybrał również muzyczny. Katsumi z kolei postanowił chodzić do klubu detektywistycznego. zdawał sobie sprawę, że po treningach siatkówki mógł być wykończony. Nie dość, że trener był dość wymagający to jeszcze starał się, by dostać do głównego składu." Dyskretnie" (No cóż. Przynajmniej się starał;) spojrzał w stronę nowego, zastanawiając się, co też on mógł wybrać. Oddając swoją deklarację, zajrzał przez ramię Sawao. "A więc jest duszą artysty" - pomyślał, uśmiechając się lekko pod nosem.

                - No dobrze. - rzekł nauczyciel. - To koniec na dzisiaj, możecie już iść. Widzimy się jutro.

                Wszyscy od razu wyszli z sali, na końcu do wyjścia skierował się brunet. Nie wiedział co ze sobą zrobić, bo w domu na pewno jeszcze nikogo nie było, więc skierował się w stronę centrum do opuszczonego budynku szpitala. Pewnie przyszło już zamówienie. Katsumi obejrzał się za czarnowłosym. On szedł z przyjaciółmi do pobliskiej kawiarni, która była ich ulubionym miejscem spotkań. Już miał podejść i zaprosić nowego, kiedy któryś z kolegów pociągnął go za resztą. No cóż, zrobi to innym razem.

                Sawao po 20 min dotarł w końcu na miejsce. Przywitał się ze wszystkimi obecnymi w pomieszczeniu i podszedł do średniego wzrostu, ale dobrze zbudowanego blondyna. 

                - Słyszałem, że masz dla mnie moje zamówienie. - zaczął bez zbędnych ceregieli jego zdaniem. - Tu masz kasę, a teraz daj wszystko co masz dla mnie. - Dostał 13 torebeczek białego proszku. Powinno mu starczyć przez najbliższe kilka dni. - No to na razie chłopaki - pożegnał się ze wszystkimi.

                - Co dzisiaj tak wcześnie?! - zawołał za nim jakiś chłopak, który siedział na brudnym  materacu pod ścianą. Jedyną odpowiedzią jaką otrzymał, było wzruszenie ramion. - No to ok. Do zobaczenia jutro. - Po tych słowach czarnowłosy wyszedł ze zdezelowanego budynku i udał się do domu.

I jak się podobało? Proszę o zostawienie komentarza. Kolejna notka powinna się pojawić za dwa tygodnie :)